Rok 2019 przyniósł dwa piekielnie ważne wydarzenia dla fanów największej legendy rodzimej sceny metalowej. Mowa oczywiście o kapeli KAT – prekursorach nadwiślańskiego trash i heavy metalu. Jednakże podobnie jak dwie Polski, istnieją dwa Katy. KAT Piotra Luczyka i Kat & Roman Kostrzewski. Ten pierwszy po czternastu latach wydał album Without Looking Back. W 2005 roku, dwa lata po ostatniej trasie koncertowej zespołu w oryginalnym składzie, na rynku muzycznym pojawił się Mind Cannibals, ósmy album studyjny KATa z nowym wokalistą – Henrym Beckiem. W dodatku po angielsku i bez szatańskich treści. Dla większości fanów kapeli owa sytuacja była niczym nawrócenie. Bez Romana Kostrzewskiego KAT stał się piekłem bez diabła. Jednakże diabeł jest przewrotny i nieobliczalny. Kostrzewski takoż zapragnął mieć swojego Kata i takowego wyczarował. W 2011 roku Roman Kostrzewski & Kat zadebiutował płytą Biało-czarna, która nie sprostała ogromnym oczekiwaniom. Niewypał spowodował, że zespół zaczął wyprawiać dziwaczne rzeczy – od materiału akustycznego po ponowne nagranie debiutanckiego krążka 666. Wiosną tego roku wrócili z nową propozycją o tajemniczym tytule Popiór. Z kolei Luczyk pozostawał w uśpieniu przez czternaście lat, nie licząc niepotrzebnego materiału Acoustic – 8 filmów, zawierającego akustyczne wersje starych numerów z tekstami Kostrzewskiego. Wydany 14 czerwca, dziewiąty album studyjny Without Looking Back od początku wzbudzał schizofreniczne zainteresowanie środowiska metalowego. Piotr Luczyk zapowiadał powrót do muzycznych korzeni, sięgających czasów 666 i Oddechu wymarłych światów oraz komercyjny sukces, przede wszystkim poza krajem. Na szpicy znalazł się tym razem Jakub „Qbek” Weigel, wokalista znany z występów w rockowo-bluesowej grupie Harlem, a teksty podobnie, jak na Minds Cannibals zostały napisane w języku angielskim. W podstawowym składzie znaleźli się ponadto basista Adam „Harris” Jasiński oraz perkusista Mariusz Prętkiewicz. Without Looking Back wygląda przepięknie wizualnie. Zaprojektowana przez Jerzego Kurczaka okładka jest intertekstualnym spoiwem pomiędzy starą i nową drogą katowickiego bandu. Zakapturzona postać w czarnych szatach, dzierżąca w swej prawicy katowski topór, dumnie kroczy przed siebie, a za nią wirują wymarłe światy, trumny i klatka, z której uciekła ponętna niewiasta, znudzona słuchaniem ballad. Pod nogami nieoglądającego się za siebie mściciela płonie ziemia. W lewej ręce KAT niesie dwie ociekające krwią odcięte głowy (czyżby dawnych kumpli, którzy kupczą jego imieniem?). Bijąca z okładki nostalgia jest tak mocna, że chce się pobiec do Empiku i jak najszybciej dokonać zakupu. Za polską dystrybucją, wydanej przez Pure Steel Records płyty, odpowiedzialny jest Metal Mind Productions. Dzięki temu można ją kupić w sklepach stacjonarnych i internetowych w rozsądnej cenie (takiej możliwości nie dostali niestety fani Kata z Romanem Kostrzewskim, bowiem za ich wydany własnym nakładem Popiór trzeba zapłacić wraz z przesyłką ponad 80 złotych). Na Without Looking Back znalazło się dziesięć kompozycji, które jeśli jednak obejrzymy się za siebie sprawiają wrażenie totalnie niekatowskich. Daleko im do trash czy black metalu. Z kolei blisko do hard rocka, momentami melodyjnego rocka i power metalu. Gdzieś pośrodku, niczym skrytobójca, czai się heavy metal. Ów stan rzeczy kładzie cień na powrocie kapeli do korzeni. Tejże muzyce znacznie bliżej do dokonań takich kapel jak Accept, Rage, Judas Priest czy Metallica. Niemniej jednak muzycy zaserwowali mocną dawkę soczystego rockowo-metalowego grania. Najciekawszymi numerami na Without Looking Back są te, w których wykorzystano instrumenty klawiszowe i organy Hammonda. Dynamiczny Let There Be Fire niekoniecznie sprawdzi się jako heavymetalowy klasyk, ale ma predyspozycje do pretendowania do tytułu rockowego przeboju. Wild i More zostały nagrane wręcz perfekcyjnie. To właśnie w nich najczyściej rozbrzmiewają wspominane organy Hammonda, które zamiast mroku wlewają do uszu przyjemne dźwięki. Zwieńczeniem krążka jest klimatyczna ballada The Promise Land, w której sekcja rytmiczna została poszerzona o klawisze, wiolonczelę i skrzypce. Materiał trwa godzinę i wypada naprawdę dobrze. Utwory są dopracowane i powinny zadowolić zwolenników ostrzejszych brzmień. Z pewnością fani zespołu z ubiegłego stulecia rzekną, po przesłuchaniu tego wydawnictwa, że nie ma KATa bez Romana albo nie ma Szatana bez Romana. KAT bez Romana istnieje, czego najlepszym dowodem jest właśnie Without Looking Back. Jednakże nie ma Szatana bez Romana, albowiem w warstwie lirycznej próżno szukać spijania dziewczęcej krwi błony dziewiczej, prącia trzy na metr, diabelskich domów, czekoladowych mszy, łoża wspólnego lecz przytulnego i śmiesznego czorta. Ciężko, żeby ten okręt popłynął dalej bez szatańskich fraz i woni siarki. Piotr Luczyk, jak nikt inny, ma prawo do nagrywania i występowania pod szyldem KAT. Jego problem polega na tym, że dla radykalnych fanów najważniejszej metalowej grupy w Polsce ta nazwa jest zarezerwowana dla Romana Kostrzewskiego. Miejmy nadzieję, że Without Looking Back rzeczywiście doczeka się zagranicznej trasy koncertowej. W Polsce, pomimo solidnego rzemieślniczego materiału, nie wróżę twórcom sukcesu na miarę jakiejkolwiek wcześniejszej płyty kapeli. Krystian Janik Oficjalna strona zespołu: Facebook: Tweet Share 0 Reddit +1 Pocket LinkedIn 0

Z pewnych względów pierwszą recenzją na blogu nie mogła być inna płyta innego zespołu O zespole Kat choć na dobrą sprawę nie trzeba wiele pisać, bo jest to (a w zasadzie była, bo to, co teraz kryje się pod tą nazwą to cytując Zbyszka Stonogę "jest jakieś ku*wa, nieporozumienie") uznawana przez wszystkich za absolutną klasykę i żywą legendę rodzimej sceny metalowej i wszystko zostało o tej grupie powiedziane, to jednak z uwagi na swój wkład w rozwój tego rodzaju muzyki w tym kraju, nie mogło jej tu zabraknąć. Poza tym była i jest ona jedną z głównych inspiracji dla wielu młodych kapel, obiektem zainteresowania środowisk kościelnych oraz spekulacji (a mianowicie tematu rozłamu w kapeli przez konflikt na linii Luczyk - Kostrzewski i ewentualnego pogodzenia obu panów, co na ten moment wydaje się niemożliwe). Przede wszystkim jednak ta recenzja, a raczej zbiór wywodów (mniej lub bardziej spójnie skleconych) wynika z mojego uwielbienia dla tego zespołu i jego dokonań. Suche fakty o składzie, płycie itd Album ukazał się po raz pierwszy w 1988 roku na kasecie przez Polton. źródło z którego pobrano grafikę: Rok później światło dzienne nakładem Pronit pojawiła się płyta winylowa ze zmienioną i obecną na większości wydań okładką autorstwa jest Jerzego Kurczaka, która zyskała miano kultowej. Te wydanie to mokry sen każdego fana metalu. źródło zaczerpnięcia fotografii: Za produkcję odpowiedzialny był Tomasz Dziubiński, za realizację zaś Andrzej Puczyński, Dariusz Gospodarek i Wojciech Postek. Skład zespołu: Roman Kostrzewski - wokal prowadzący Piotr Luczyk - gitara prowadząca, gitara rytmiczna, wokal wspierający Ireneusz Loth - perkusja Krzysztof Stasiak - bass Płyta trwa w zaokrągleniu 39 minut, zawiera 7 utworów: Porwany Obłędem Śpisz Jak Kamień Dziewczyna W Cierniowej Koronie Diabelski Dom cz II Mag-Sex Głos Z Ciemności Bramy Żądz O utworach słów kilka Otwieraczem płyty jest trwający 4:29 minuty Porwany Obłędem. Utwór rozpoczyna się nieoczywistym, tajemniczym dźwiękiem, który może przywodzić na myśl jakieś pozaziemskie zjawiska - kosmiczne (co mogłoby tłumaczyć poniekąd intencje twórców okładki, przedstawiający planety) lub z zaświatów (do czego mógłby nawiązywać mógłby tekst). Po pierwszych odgłosach do uszu słuchacza dobiega chwytliwy riff i powolne, mocarne bębny, lecz w niedługim czasie się to zmienia i kompozycja nabiera tempa. Zmniejszenie obrotów następuje przy powtarzanych kwestiach, które wydają się tłumaczyć o czym jest tekst. Złowieszczy, przejęty głos Romana Kostrzewskiego opowiada o przemianie podmiotu lirycznego w bliżej nieokreślone monstrum, zapowiadającego zemstę na oprawcach stryjka. Dzieje się to nad jego grobem, kiedy to dzieją się niepokojące rzeczy ("nad bramą grobu zawisł cień") Oczywiście nie brakuje "obłędnej" solówki Piotra Luczyka mniej więcej w połowie kawałka. Drugim utworem na płycie jest Śpisz jak Kamień. Choć spokojniejszy, wolniejszy, to i tak agresywny, złowrogi i tajemniczy, głównie z uwagi na tekst. Gdy wydaje się, że utwór zwieńczy kolejna solówka i perkusyjny łomot, następuje rzecz niebywała. Na pierwszy plan idzie akustyczna wstawka, a dotychczas śmiercionośne bębny spokojnie wystukują rytm. W wokalu słychać przejmujący ból, który udziela się również osobie słuchającej i napawa ją jakimś egzystencjalnym żalem. O czym jest ten utwór? Czy jest to swoista podróż wewnątrz siebie, która uświadamia bezsens swojego istnienia? Nieznośny ból doświadczeń i niepowodzeń, będący karą za wzięcie życia w swoje ręce niżeli powierzenia go Stwórcy? Ból od którego ucieczką jest kamienny sen? Być może, choć tylko autor wie, co miał (i czy w ogóle miał) na myśli. Kolejnym utworem o dość kontrowersyjnym tytule, jest budząca oczywiste skojarzenia Dziewczyna W Cierniowej Koronie. Dla bardziej nieuważnego ucha piosenkę można z początku pomylić z następującym w później fazie płyty Głosem Z Ciemności. Kompozycja mimo spokojnego, delikatnego wstępu, wkrótce nabiera na napięciu, które w chwili eksplozji zmienia odczucia o 180 stopni. Ogromna zasługa w tym blastów, które łoją niemiłosiernie niczym baty. Historię zawartą w grubo ponad pięciominutowym kawałku, można poniekąd odczytać przez jego tytuł. Kobieta, którą spotyka kara śmierci i opuszczają siły niebieskie, tylko za to, że zgrzeszy chcąc zaspokoić głód (w domyśle może chodzić o głód bliskości mężczyzny, erotycznego zbliżenia, którego z jakiegoś powodu nie mogła spokojnie zaspokoić). Kim jest rzeczona dziewczyna? Zakonnicą? Wiedźmą? Skazaną na potępienie w wiejskiej, konserwatywnej społeczności młodą dziewczyną? Kto wie. Całości uzupełnia agresywny wokal, który w końcowej fazie utworu nabiera bohaterskiego wydźwięku. Wirtuozerska solówka tym razem wieńczy dzieło. Diabelski Dom cz II to oczywiście kontynuacja opowieści z albumu 666. Nie ma co się rozpisywać o historii - dowiadujemy się co znajduje się we wnętrzu tego miejsca i jakie praktyki miały/mają w nim miejsce. Jeśli myśleliście, że na poprzednich utworach Roman brzmi jak diabeł wcielony, to byliście w błędzie. Tutaj do czynienia mamy z całkowitym opętaniem frontmana, który prezentuje szeroki wachlarz swoich umiejętności wokalnych. Stężenie seksu i satanizmu w tym utworze wykracza 666 razy ponad normę. Być może do napisania liryk do tego numeru inspiracją był film Romana Polańskiego Dziecko Rosemary (przez motyw cielesnego zbliżenia - pewnie wiedźmy z księciem ciemności, w którego wyniku rodzi się rogate dziecko). Niesamowity magnetyzm płynie z tego kawałka - być może przez kuszącą propozycją zawartą w poniższym fragmencie: - Chcesz mieć władzę i moc? Gromić jak mag, dusić jak wąż? Nie wiem czy chcesz, teraz i tu, powiedzieć, Bóg to mój wróg?! Utwór utrzymany w tempie Porwanego Obłędem. Podobnie rzecz ma się w Mag - Sex. Historia człowieka, który odnaleziony wpółżywy przez wiedźmy, zostaje przez nie wychowany i wraz z upływem lat zyskuje niebywałą moc w wiadomej dziedzinie, która daje mu nieśmiertelność. Jeden z utworów do których tekst znam na pamięć i który chciałbym usłyszeć na żywo. Spokojny wstęp jak to bywa u zespołów metalowych szybko staje się przeszłością, a eksplodująca czarcia energia pochłania każdego, komu dotrze do aparatu słuchu. Przedostatnią kompozycją jest wspominany przez podobieństwo do Dziewczyny... Głos Z Ciemności. Metalowa ballada, która wycisza i pozwala dojść do siebie słuchaczowi po morderczych poprzedzających ją utworach. Nie znaczy to, że jest to coś miałkiego. Teksty są tajemnicze, niejednoznaczne, trudne do zinterpretowania i zrozumienia przez ludzki rozum, ale zrozumiały przez wnętrze. Koniec utworu to nagły przypływ mocy. Znów pojawia się piekło, czarci fallus i pochwała dla szczerości, która obecna jest w miejscu przeznaczonym dla potępionych dusz i której nie ma w rzeczywistości kreowanej przez Kościół. Album kończy numer Bramy Żądz. Utwór opowiadający o wyższości nieświętej prawdy nad cnotliwym kłamstwem. O potępieniu i pogardzie jakim kościelny establishment darzy kobiety, które nie ukrywają swoich potrzeb seksualnych i bez skrupułów je zaspokajają. Policzek w ciemiężący światopogląd sytuujący kobiety i ich potrzeby w drugiej kolejności. Prawdziwy feministyczny manifest!(śmiech) Jeżeli chodzi o tempo utworu, to jest ono szybkie i nie różni się od poprzednich. Ocena i opinia Jak wspominałem na początku - Kat to jeden z moich ukochanych zespołów, a Oddech... to chyba moja płyta ulubiona (a w każdym razie pierwsza jaką zakupiłem), choć każdorazowy odsłuch każdego albumu do Szyderczego Zwierciadła włącznie, stanowi dla mnie nie lada przeżycie. Album ten jest niesamowicie dziki, ogromną mocą są tu gitarowe solówki, miażdżące bębny i cierpki wokal. Choć wielu ludzi bawią teksty Kostrzewskiego (szczególnie te nowe), to trzeba przyznać, że bez jego poetyckiego drygu (stąd też interpretacja każdego z nich był dla mnie nie lada wysiłkiem intelektualnym) Kat nie byłby tym, czym jest (a raczej był). Subiektywna ocena: 666/10 Tradycyjnie załączam zdjęcie posiadanych egzemplarzy posiadanych w moich zbiorach. Dla ciekawskich: cd to reedycja Metal Mind z 2016 roku (także żaden RARE), zaś kasetę wydał w roku 1996 Silverton. Zamierzam poruszyć na stronie jeszcze niejednokrotnie temat zespołu KAT, również/przede wszystkim w pasmie Metalowych Rozkmin.

Łatwy zwrot towaru w ciągu 14 dni od zakupu bez podania przyczynyDarmowa dostawa od 150,00 złOpisZapytaj o produktRecenzje Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Specjalna edycja z okazji 40-lecia zespołu KAT. Płyta, która przez wielu uważana jest za jedną z najważniejszych w historii polskiej muzyki metalowej, ukazuje się na pojedynczym, turkusowym winylu, o gramaturze 180 g oraz w opakowaniu typu gatefold. Materiał został poddany specjalnemu masteringowi (zbieżny z wydaniem z 2016 r.). Polecamy! Side A: Jak W Cierniowej Dom II Side B: Z ŻądzZapytaj o produktNośnikPłyta winylowa, Płyta analogowa Dbamy o Twoją prywatność Nasz Sklep wraz z Zaufanymi Partnerami przetwarza Twoje dane osobowe zbierane w Internecie np. IP Twojego urządzenia oraz informacje zapisywane za pomocą technologii służących do ich śledzenia i przechowywania, takich jak pliki cookies, sygnalizatory www lub innych podobnych technologii. Pliki cookies wykorzystywane są w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności, a także w celach analitycznych, marketingowych, oraz aby dostosować treści do Twoich preferencji i zainteresowań w tym także do wyświetlania spersonalizowanych treści (reklamowych) oraz do poprawnego działania strony internetowej. Warunki przechowywania lub dostępu do cookie możesz określić w Twojej przeglądarce. Klikając „Zamknij” wyrażasz zgodę na stosowanie ciasteczek zgodnie z ustawieniami Twojej przeglądarki oraz na dostosowanie treści na stronie naszego Sklepu do Twoich preferencji, a także w celach statystycznych i marketingowych, w tym do wyświetlania spersonalizowanych treści (reklamowych). Zgodę możesz wycofać w dowolnym momencie poprzez usunięcie plików cookies z przeglądarki z danego urządzenia końcowego. Jeżeli klikniesz „NIE WYRAŻAM ZGODY” - nie będzie możliwe wejście na stronę Sklepu. Zamknij

Kat - 666 Wydawca: Klub Płytowy Razem / Nuclear War Now! Productions / Stuff / Silverton / DBC Rok wydania: 1986 Metal I Piekło Diabelski Dom, cz. I Morderca Masz Mnie Wampirze Czas Zemsty Noce Szatana Diabelski Dom, cz. III Wyrocznia Czarne Zastępy 666 Skład: Roman Kostrzewski - śpiew; Piotr Luczyk - gitara, chórki; Ireneusz Loth - perkusja, chórki; Wojciech Mrowiec - gitara, chórki; Tomasz Jaguś - gitara basowa, chórki Produkcja: Krzysztof Domaszczyński Metal był zawsze muzyką opozycyjną w stosunku do typowo konsumpcyjnego i purytańskiego społeczeństwa, dlatego budził wśród różnego rodzaju tradycjonalistów wiele kontrowersji. W niemal każdym kraju znalazł się jakiś metalowy skandalista, a w polskich warunkach sporo w tych kategoriach mówiło się o twórczości zespołu Kat, której zarzucano propagowanie satanizmu i deprawację młodzieży. Nazwa grupy pochodzi ponoć od rejestracji samochodowej, typowej dla miasta Katowice. Zespół uformowali w 1979 r. gitarzysta Piotra Luczyk i perkusista Ireneusz Loth. Zanim formacja zasłynęła jako polski prekursor heavy i thrash metalu, muzycy grali instrumentalnego hard rocka i wpływy tego gatunku będą jeszcze słyszalne na pierwszych płytach Kata. Najwięcej kontrowersji wywoływała osoba wokalisty Romana Kostrzewskiego, który dołączył do zespołu nieco później, w 1981 r. Charakterystyczny sposób śpiewania Kostrzewskiego, pełen jęków, westchnień, zawodzeń i innego rodzaju artykulacji w połączeniu z tekstami o tematyce wampiryczno-diabelskiej po prostu musiał budzić niepokój w katolickiej Polsce. Zresztą liryki Romana z pierwszych wydawnictw Kata były też poddawane krytyce i z innego powodu - nie zawsze są to po prostu teksty wysokich lotów. Dla mnie nie ma to większego znaczenia, liczy się klimat kompozycji i jeśli wokaliście uda się stworzyć odpowiednią kombinację środków wyrazu, to dużo więcej do szczęścia nie trzeba. A Kostrzewskiemu się to udaje, ba, pod tym względem wydawnictwo 666 uważam nawet za najlepsze w dyskografii grupy. Co sprawia, że darzę je takim sentymentem? Paradoksalnie, jego pozorne słabości jak choćby samo brzmienie i produkcja, są akurat jego największymi atutami. Piwniczne, ostre brzmienie gitar dobrze się komponuje z zawodzącym głosem wokalisty, więc osoby podatne na wszelkiego rodzaju psychosugestie mogą faktycznie uwierzyć, że ta muzyka pochodzi od samego diabła. Sama płyta jest polskojęzyczną wersją wydanego wcześniej albumu Metal And Hell i w moim odczuciu wypada lepiej, kiedy materiał odśpiewywany jest w rodzimym języku. Pierwsze w zestawie jest Metal I Piekło, nagranie utrzymane w stylistyce szybkiego heavy/black metalu, podobnego nieco do pierwszej płyty Bathory i niektórych kawałków Venom. Dość techniczne i poprawnie zagrany zestaw dźwięków, ale to jeszcze na szczęście nie jest szczyt możliwości kompozytorskich zespołu. Sto razy lepszy jest Diabelski Dom, cz. I, numer osadzony bliżej konwencji klasycznego hard rocka, a do tego uzbrojony w liczne, łatwo wpadające w ucho melodie. Jest bardziej skoczny, dynamiczny, mimo swych mrocznych tekstów nawet dość wesoły. Fani starego, dobrego hard rocka powinni się z nim obowiązkowo zapoznać. Wraz z Mordercą grupa powraca do stylistyki szybkiego heavy metalu, okraszonego ponurym i pełnym grozy głosem Kostrzewskiego, gdzieniegdzie też adekwatnymi do nastroju chórkami. Nie muszę chyba dodawać, że takich ścieżek najlepiej słucha się z wieczora, w przyciemnionym pokoju i będąc po kilku kieliszkach czerwonego wina... Dalej nadciąga Masz Mnie Wampirze, jeden z moich absolutnych faworytów z tego krążka. Solidne, hard rockowe riffy suną do przodu, a zaraz potem Kostrzewski wchodzi ze swoim wokalem przypominającym jęki jakiegoś potępieńca, uwięzionego w lochach średniowiecznego zamku (albo ducha tegoż kilkaset lat później) i udaje mu się tę werwę utrzymać do końca nagrania. W refrenach z kolei dominuje śpiew bliższy szeptowi, wciąż jednak bez psucia pierwotnego zamysłu kompozycyjnego. No i za solówką coś pięknego, wspaniała melodia wygrywana przez gitary z towarzyszeniem sekcji rytmicznej, niby jakby z innej bajki, a jednak pasująca do utworu jak ulał. Stylistyka gry zmienia się wraz z utworem Czas Zemsty. Jest to taka heavy metalowa ballada, gdzie niektóre partie wokalne są wręcz recytowane, próżno natomiast szukać gitar akustycznych i tym podobnych rzeczy zazwyczaj kojarzonych z balladami. Po postu wolna, ale nie pozbawiona ciężkości kompozycja, brzmiąca trochę, jakby była napisana do wykonania w okolicach cmentarza czy kostnicy. Noce Szatana to znów takie szybsze heavy, w którym niektóre zagrywki przywodzą mi na myśl kawałki wczesnych Megadeth i Mercyful Fate. Miło mieć świadomość, że już w połowie lat '80 mieliśmy w Polsce zespoły grające na światowym poziomie. Na kolejnej pozycji Diabelski Dom, cz. III, czyli trzecia część rozpoczętej wcześniej opowieści. Nieco słabsza od części pierwszej i drugiej, ale zaraz zaraz, właśnie, gdzie zagubiła się część druga? Spokojnie, znajdziemy ją na płycie Oddech Wymarłych Światów, gdzie Kostrzewski raz jeszcze zabłyśnie ze swoim talentem wokalnym. I znów jeden z moich ulubieńców na krążku - Wyrocznia. Uwielbiam te wszystkie melodie tutaj występujące, uwielbiam to, co tutaj ze swym głosem wyrabia gardłowy. Czuć grozę, czuć obłęd i potępienie, prawdziwie diabelska muza. Wszystko strukturalnie osadzone gdzieś pomiędzy rytmicznym hard rockiem a heavy metalem, po raz kolejny czuję dumę, że nagranie zostało skomponowane w kraju nad Wisłą. Trochę niepotrzebnie zespół pozwolił sobie na galopadę przed solówką, ale i tak nie psuje to pozytywnego obrazu całości. Lubię też i Czarne Zastępy, głównie za samą muzykę gdyż akurat tutaj liryki faktycznie nie są najwyższych lotów. Zazwyczaj je ignoruję, traktując głos Kostrzewskiego po prostu jako jeden z instrumentów. Ostatni w zestawie jest numer tytułowy, 666. Raz jeszcze powrót do heavy/speed metalu, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Kompozycja prostsza i sporo ustępująca połowie nagrań z tego wydawnictwa, ale na szczęście i tutaj formacja nie zapomniała o zamieszczeniu kilku chwytliwych melodii. Dziwią mnie niektóre opinie wygłaszane przez, niestety w większości, domorosłych "ekspertów", którzy tej płycie wystawiają niskie noty. Jak dla mnie ten krążek to absolutna klasyka polskiego metalu i Kat zasłużenie zaliczany był do naszej gatunkowej wielkiej trójcy obok TSA i Turbo. Cholernie dobry album nietuzinkowego zespołu z charyzmatycznym frontmanem, w dodatku obdarzonym nieprzeciętnym głosem. Polecam. Oficjalna strona zespołu Kat i Roman Kostrzewski: Oficjalna strona zespołu Kat:

„Oddech Wymarłych Światów” stał się bez cienia wątpliwości albumem kultowym! Formacja Kat w 1988 roku udowodniła, że „Polacy nie gęsi, swój metal grają” i to na poziomie nie byle jakim. Demoniczne wokale Romana Kostrzewskiego, chwytliwe riffy Piotra Luczyka i perkusja Irka Lotha, która trzyma kawałki w ryzach – te elementy na zawsze przejdą do historii polskiej muzyki!Jakiś czas temu do sieci wyciekło niepublikowane demo wydawnictwa, składające się z czterech utworów. Materiał ten ma przede wszystkim wartość kolekcjonerską, chociażby z tego względu, iż dzięki niemu możemy po raz pierwszy usłyszeć Diabelski Dom cz. II oraz Mag-Sex…w wersji anglojęzycznej! Nagranie zostało przegrane z kasety (prawdopodobnie pochodzącej z prywatnych zbiorów), co wpłynęło na brzmienie i specyficzny klimat. Sam wokal jest przez to znacznie wyższy niż w finalnej wersji, a kompozycje sprawiają wrażenie brutalniejszych. Dla fanów z pewnością będzie to nie lada gratka!Specjalnie dla Was poprosiliśmy perkusistę, Irka Lotha, by w kilku zdaniach skomentował znalezisko:A to śmieszne. Kaseta magnetofonowa po latach…i te oszalałe prędkości, przez co Roman ma zniewieściały głos. Bajera! To mogło być nagrane w Leśniczówce, najsłynniejszym wówczas miejscu swobodnej twórczości w całej Polsce. Leśniczówka w największym parku w Europie, Parku Śląskim w Chorzowie, gdzie tworzył się Oddech. To by chyba było na tyle, ze wspominek. Pozdrawiam, Roman Kostrzewski – wokal Ireneusz Loth – perkusja Piotr Luczyk – gitara Krzysztof „Stagman” Stasiak – bas 01 – Diabelski Dom cz. II (wersja anglojęzyczna) [0:00 – 4:12] 02 – Mag-Sex (wersja anglojęzyczna) [4:13 – 9:01] 03 – Głos z Ciemności [9:02 – 14:05] 04 – Dziewczyna w Cierniowej Koronie [14:06 – 18:48]Grupa Kat & Roman Kostrzewski już 3 lutego w Słupsku rozpocznie obszerną trasę koncertową po Polsce! Zespół ponadto pracuje nad płytą, dzięki czemu niektóre nowe kawałki zostaną zagrane już podczas nadchodzących występów. Zapraszamy także do zapoznania się z naszą recenzją re-recordingu kultowych „Trzech Szóstek”!Kat wraz z Metalliką w 1987 roku. Wielbiciel muzycznych kontrastów - moje uznanie zyskują kanonady dźwięków, jak i wolne nihilistyczne nowoorleańskie riffy. Tych drugich, szczególnie w wykonaniu takich kapel jak Acid Bath, mógłbym słuchać całymi dniami! Klasyczny i soczysty drive jest tym, co w muzyce cenię najbardziej. Dzięki serwisowi mogę wreszcie dzielić się swoją pasją z innymi.

Klasyk mrocznego, przebojowego thrashu (9/10)Po wywołaniu, za sprawą "diabelskiego" debiutu, sporego zamieszania na polskiej scenie muzycznej członkowie śląskiego Kata dość spokojnie pracowali nad kolejnymi kompozycjami, którymi zresztą obficie dzielili się z fanami w trakcie licznych, grywanych w drugiej połowie lat 80-ych koncertów. Oficjalne wypuszczenie na rynek drugiej płyty formacji nastąpiło dopiero w połowie 1988 r. i niestety było efektem ponurej rzeczywistości wydawniczej schyłkowego PRL-u. Działająca wtedy cenzura co bardziej buntowniczym artystom rzucała kłody pod nogi i długo wstrzymywała wydawanie ich materiałów. Warto jednak było czekać, bo czteroosobowy w tym przypadku skład stworzył dzieło ponadczasowe, będące legendą polskiego metalu i jednym z najlepszych ciężkich wydawnictw, jakie ukazały się w Polsce. Do tego album ten w idealny sposób pokazał mrok końcówki lat 80-ych XX wieku oraz standardy stylistyczno-brzmieniowe, panujące wtedy nie tylko nad Wisłą. Oddech Wymarłych Światów, w przeciwieństwie do mocno opartego na heavy metalu 666 przynosi już mocno thrashowe oblicze Kata, inspirowane utworami Metalliki z okresu albumu Ride The Lightning oraz Slayera z czasów Hell Awaits. Jest to album ciężki, stawiający na konkretną moc gitarowych riffów, w większości galopujące tempa oraz sporą agresję dźwięków. Nie brakuje tu jednak dużych dawek melodii a także lżejszych fragmentów w tym akustycznych, pozwalających słuchaczowi odpocząć i odetchnąć od hałasowania. Zamiłowanie do spokoju jest zresztą u Ślązaków na tyle duże, że pokusili się oni nie tylko o napisanie swojej pierwszej ballady (wzbogaconej jednak ciężkim i dynamicznym finałem), ale też sporej liczby klimatycznych otwarć i finałów poszczególnych utworów. Na Oddechu... bez problemu można też odnaleźć fragmenty z heavy metalową melodyką, odwołującą się do twórczości Iron Maiden a sposób percepcji albumu ułatwia olbrzymia chwytliwość większości kompozycji, nadających im klasyczny charakter, formujący kanon polskiej muzyki metalowej. W samych utworach mocno słychać też postęp kompozytorski, jakiego dokonał zespół przez dwa lata od debiutu. Nie są to już proste i krótkie strzały, ale rozbudowane i wielowątkowe formy, trwające w okolicach 5-6 minut każda. Choć w większości trzymają się one tradycyjnych schematów zwrotkowo-refrenowych, to jednocześnie nie brakuje im ambicjonalnych odchyłów i kilku ciekawych wycieczek w nieznane. Sporo dobrego trzeba też napisać o grze poszczególnych członków Kata. Piotr Luczyk prezentuje się nie tylko jako bardzo ciekawy gitarzysta rytmiczny ale przede wszystkim osoba mająca spore wyczucie melodyki i talentu do tworzenia mrocznych klimatów w partiach solowych. Jego popisów jest sporo a oscylują one między "slayerowym", kakafonicznym przebieraniem po gryfie, ambitnymi, melodyjnymi popisami a klimatycznymi, krótkimi wstawkami, których nie powstydziłyby się klimatyczne formacje metalowe tworzące w kolejnej dekadzie. Uzupełnieniem pracy gitar jest wyrazista i często wychodząca na pierwszy plan praca basu Krzysztofa Stagmana oraz ciężkie i równe uderzanie w bębny przez Ireneusza Lotha, który na Oddechu... po raz pierwszy pokazał swój charakterystycznie toporny i jednocześnie pełen nieszablonowych zagrywek styl uderzania w instrumenty perkusyjne. Najwięcej jednak emocji wywołuje śpiew Romana Kostrzewskiego, który oprócz mocnego i wściekłego zdzierania gardła potrafi również wchodzić w rejony dużo bardziej melodyjne a miejscami nawet subtelne, w czym trochę nawiązuje do klasyków polskiej muzyki rockowej a w szczególności Krzysztofa Cugowskiego z Budki Suflera. Wartość śpiewu Romana wzbogacają też jego charakterystyczne teksty, w których co prawda na konkretną treścią dominują kwieciste mroczne metafory, to jednak są one poważniejsze niż zamieszczone na 666 i mogą robić duże wrażenie szczególnie na młodszym pokoleniu słuchaczy. Szczególnie że za sprawą surowego i nie zawsze w pełni profesjonalnego brzmienia Oddech Wymarłych Światów został wyraźnie umiejscowiony w estetyce i klimacie lat 80-ych, prezentując się wyjątkowo mrocznie nawet jak na czas swojego powstania. Co do poszczególnych utworów Kat na drugiej płycie po raz pierwszy postawił na sporą różnorodność materiału i w efekcie płyty słucha się doskonale od początku do końca a odbiorca nie ma prawa się nudzić. W agresywnym, szybkim i w większości wściekłym repertuarze Polacy doskonale odnajdują się za sprawą: otwierającego całość, mieszającego brutalną, gitarową agresję i kapitalną melodykę zapadających w pamięci refrenów Porwanego Obłędem, mrocznej, klimatycznej i powoli się rozkręcającej Dziewczyny w Cierniowej Koronie oraz najbardziej brutalnego i nastawionego na "slayerowe" galopady i kakafoniczne solówki Mag-Sex. Na drugim biegunie znalazła się rozpoczyna się bardzo delikatnie stonowanymi dźwiękami klawiszy ballada Głos Z Ciemności, w której członkowie Kata udowadniają, że są bardzo utalentowanymi uczniami Metalliki w temacie tworzenia rozkręcających się stopniowo, dłuższych eposów. Najlepsze wrażenie pozostawiają jednak utwory utrzymane w średnim tempie, w których też przy okazji najwięcej się dzieje. Motoryczny, świetny riffowo i wokalnie Śpisz Jak Kamień to jedna z najbardziej mrocznych kompozycji w dorobku Kata, której ze względu na wstawki gitar solowych nie powstydziłby się sam Paradise Lost. Dodatkowego smaczku dodaje jej długie, akustyczne zakończenie z płynącą solówką i wokalami nawiązującymi do twórczości klasyków polskiego rocka z lat 70-ych. Z kolei Diabelski Dom Cz. II to nie tylko najciekawsza z pieśni noszących ten tytuł, ale także kapitalna, energetyczna petarda, świetnie zaśpiewana przez Romana Kostrzewskiego, do tego bombardująca słuchacza dzikim przyśpieszeniem w części środkowej. Jest to jeden z największych i najbardziej lubianych klasyków z repertuaru Kata. Równie doskonałe wrażenie sprawia oparty na heavy metalowych, chwytliwych melodiach i sporej ilości ciekawych solówek Bramy Żądz, którego nietypowa struktura z dwoma refrenami oraz wyraźnym podkręceniem tempa pod koniec powoduje, że jest to jeden z najbardziej ambitnych i nieszablonowych utworów w dorobku Wymarłych Światów stanowi otwarcie najlepszego twórczego okresu w historii Kata, w trakcie którego ten zespół stał się legendą polskiego metalu, na której nowe, ukazujące się przy tym bardzo nieregularnie pozycje wszyscy fani metalu czekali z zapartym tchem. Choć ta płyta w dużym stopniu bazuje na dokonaniach thrash metalowych klasyków w tym zwłaszcza uwielbianej przez Polaków Metalliki, to jednak sposób prezentacji materiału a także odważne sięganie do lżejszych bądź mrocznych odmian muzyki metalowej i rockowej tworzy jedną z bardziej oryginalnych płyt gatunku. Jest ona doskonałym świadectwem, że nad Wisłą w latach 80-ych także potrafiono tworzyć dzieła na światowym poziomie we niczym nie ustępujące najlepszym. Wszystkich zawartych na tej płycie kompozycji słucha się doskonale także po ponad 30 latach od ich premiery a ich wartość ciągle jest bardzo wysoka. Trudno mi ostatecznie przesądzać, czy jest to najlepsza pozycja z repertuaru śląskiego zespołu, bo kolejne dwie w niczym jej nie ustępują. Bez wątpienia jednak jest to jedna z najbardziej inspirujących dla młodych ludzi pozycji w historii polskiej muzyki metalowej, dzięki której wielu z nich w kolejnych latach i dekadach poświęciło swe życie na tworzenie ciężkich dźwięków. I z tego też powodu należy jej się olbrzymi szacunek i pamięć wśród miłośników A High Point for Eastern Bloc ThrashKat's third album is where they take many of their influences such as Venom, Metallica, and early Testament to mix them into their own, unique, toxic sonic brew. This is a crusty, satanic thrash album with raw production that only amplifies the crunch of the riffs that gallop forth here. This album is like a more refined Venom with more complex riffing and structures akin to Kat's American contemporaries, along with a singer who sounds mad and bewitched. This was the album that showed off the Polish underground's true strengths and would pave the way for the massive Polish death and black metal scenes. Oddech Wymarłych Swiatów is to Poland, what Black Metal and Ride the Lightning were to the English-speaking metal Wymarłych Swiatów, meaning "The Breath of Dead Worlds" in its native Polish, is an album that's well-composed and uses its raw soviet-era production to its advantage to project an atmosphere of gloom over the album, which is very fast and thrashy. It kicks off with "Porwany Obledem" which makes use of choppy, galloping riffs and Roman Kostrzewski's manic chorus calls. It's got an energy like gearing up in your buggy to take on the destroyed, ominous wasteland in front of you. Other songs like "Spisz Jak Kamien", "Diabelski Dom", and "Bramy Zadz" all have solid riffing patterns and a nice dark crunch to them that just makes the thrash even heavier. The guitars are even dark on the soft Metallica-inspired acoustic parts of the album, making the atmosphere feel warm, yet barren and gloomy. This is only further accented by Kostrzewski, whose singing is melodic and manic at the same time, making it feel as though you are listening to the death throes of a man trapped in the insane, ruined lands that Kat describe in their songs. Every song sticks after a listen or two and there is nothing on here I'd consider filler. It's all raw, thrashy, hard-hitting, and that this album would later influence some of Poland's giants only helps the reputation this has, which can stand tall on the music alone. Vader, Behemoth, and the Acid Drinkers consider this band to have influenced their sound and their entire national scene. With an album with as many iconic thrashing songs as this one, it's easy to see them having that kind of impact. This album blends Testament, Metallica, and Venom so evenly, and has the instrumental and songwriting strengths to compete alongside them. For a chilling and riff-charged thrash experience, look no further. These Polish gents have certainly done Votes are used to help determine the most interesting content on RYM. Vote up content that is on-topic, within the rules/guidelines, and will likely stay relevant long-term. Vote down content which breaks the rules.