Ajolos, Boreasz, Euros, Notos, Zefir - Grecy dzielili bóstwa wiatrów, według kierunków, na cztery zasadnicze: Boreasz (Akwilon)- północny, gwałtowny, niebezpieczny dla żeglarzy. Notos (Auster)- silny południowy wiejący latem. Euros (Eurus)- wschodni, silny i suchy. Zefir (Favonius)- zachodni, łagodny, zwiastun wiosny. Królem wszystkich wiatrów (i burz) był Ajolos (Eol). Boreasz, Notos i Zefir byli synami Eos i Astrajosa. Euros był synem Uranosa i Gai. Ajolos- Hippotasa. Jego dziećmi byli Atamas, Syzyf i Salmoneus. Dał Odyseuszowi worek, w którym zamknięte były wszystkie wiatry nieprzychylne jego podróży. Zefir wraz z Boreaszem zamieszkiwali w pałacu w Tracji. Zefir był ojcem nieśmiertelnych koni bojowych Achillesa, Ksantosa i Baliosa, które galopowały z prędkością wiatru. W przeciwieństwie do Zefira, Boreasz był z natury gwałtowny i nieokiełznany, zdolny wyrządzać wielkie szkody. Kiedyś Boreasz porwał Orejtyję, księżniczkę ateńską, córkę króla Erechteusa. Napotkawszy ją, gdy tańczyła nad strumieniem Boreasz spowił ją w chmurę i uprowadził do swojej siedziby. Urodziła mu dwóch bliźniaczych synów- Kalaisa i Zetesa. W momencie narodzin chłopcy mieli całkowicie ludzki wygląd, później jednak wyrosły im z ramion złote skrzydła. Córką Boreasza była Chione. Ajter - Eter "Jasne Górne Powietrze". Uosobienie błyszczącego powietrza. Synem Erebu i Nocy, według "Teogonii" jedno z pierwotnych bóstw. Ajter był bóstwem obdarzonym pamięcią. Odgrywał w mitologii podrzędną rolę. Alfejos - syn Okeanosa i Tetydy. Bóg rzeki o tej nazwie. Pewnego razu ośmielił się zakochać w Artemidzie i ścigał ją przez całą Grecję. Ona jednak uciekła do Letrinoj w Elidzie, gdzie wysmarowała sobie i wszystkim nimfom twarze białą gliną, dzięki czemu nie można jej był odróżnić od pozostałych towarzyszek. Alfejos odszedł więc, żegnany szyderczym śmiechem. Mit ten wzorowany jest prawdopodobnie na jego zalotach do Aretuzy, która zamieniła się w źródło, a jego w rzekę. Apollo, Apollon - bóg obrzędów oczyszczających, wróżbiarstwa, wyroczni i muzyki, od VI wieku uważany za boga światła słonecznego. Patron muzyki, piękna, poezji, sztuk i nauk. Apollo Musagetes- przewodnik Muz. Jedno z dwunastu bóstw olimpijskich. Syn Zeusa i Leto, bliźni brat Artemidy. Przedstawiany jako piękny młodzieniec z falistymi, jasnymi włosami, w wieńcu laurowym i z lirą w ręku. Kult Apolla miał zasięg panhelleński. Delfy- siedziba wyroczni Apolla, którą zdobył zabijając smoka Pytona, były od VII wieku głównym ośrodkiem religijnym Greków. Lekarz "schorzeń ciała i duszy". Apollo chronił ludzi przed złem, zwłaszcza przed chorobami, a jednocześnie przypisywano mu zsyłanie zarazy i powodowanie nagłej śmierci. Strzegł trzód przed wilkami i pól przed szkodnikami. Był patronem młodzieży. Główne atrybuty Apolla to wawrzyn, łuk i lira. Święte drzewo: laur. Poświęcono mu: wilka, sarnę, kruka, łabędzia, delfina. Urodzony na wyspie Delos. Chciał pomścić krzywdę matki wyrządzoną przez Herę już w 5 dni po urodzeniu. Mimo iż był najpiękniejszym z bogów nie miał szczęścia w miłości. Z wielu związków miał dzieci: Dorosa (z Ftyją), 10 Korybantów (muza Talia), Orfeusz i Hymen (z Kalliope), Aristajosa (z Kyrene), Iona (z Kreuzą), Asklepiosa (z Koronis). W spisku przeciw Zeusowi Apollo, za karę musiał przybrać ludzką postać i udać się na ziemię, by pomóc w budowaniu Troi. Obrazki: Ares - bóg krwawej wojny i szału wojennego ogarniającego ludzi na polu bitwy. Pochodzenia trackiego, przez Greków uznany za syna Zeusa i Hery. Jeden z bogów olimpijskich, utożsamiany z Marsem. Kłótliwy, okrutny, niemiły bogom i ludziom, a przy tym niezręczny i śmieszny (uwięziony w beczce przez Efialtesa i Otosa- uwolnił go Hermes). Jedynym, który się go ie bał był Hades. Był kochankiem Afrodyty, ojcem Erosa i Harmonii. Z jego romansu z Aglaure przyszła na świat Alkippe. Podczas wojny towarzyszyli mu synowie: Fobos ("Trwoga") iDeimos ("Strach"), Eris, a także Enio i Kery- demony krwi. Był przedstawiany jako urodziwy mężczyzna trzymający tarczę i włócznię/miecz lub w zbroi. Atrybutami Aresa były: zbroja, miecz, włócznia. Jego świętymi zwierzętami - pies, wilk i sęp. Obrazki: Asklepios - "Nieustannie Łagodny". Bóg sztuki lekarskiej, syn Apollona i Koronis, wychowanek Chirona. Ojciec Machaona, Podalejriosa i Hygiei. Legendy odnoście narodzin i śmierci Asklepiosa znane były wszystkim. Gdy Koronis związała się ze śmiertelnikiem, Apollo poprosił Artemidę, aby zesłała na nią śmiertelną chorobę. Gdy podpalono stos pogrzebowy Koronis, Apollo pożałował swego nienarodzonego syna i wyjął go z jej ciała. w ten sposób narodził się Asklepios. Sztuki lekarskiej nauczył się od Chirona. W swej ludzkiej postaci został uśmiercony przez Zeusa gdy swą wiedzę zaczął wykorzystywać, by wskrzeszać zmarłych. Asklepiosa przedstawiano jako dojrzałego, brodatego mężczyznę z wężem owiniętym wokół laski i czarą z płynem leczniczym. Jego atrybutami są: wąż (jako symbol ozdrowienia). Zwierzęciem ofiarnym był kogut. Ośrodki kultu, zakłady lecznicze i szkoły: Epidaur na Peloponezie i wyspa Kos. W Rzymie - Eskulap. Obrazki: Attis - bóstwo wegetacji. Kochanek Afrodyty. Attis został wykastrowany i wykrwawił się na śmierć w dolinie, w której odbywały się obrzędy na cześć Hekate. Zmarł pod Sosną Erigone. Powracał co pół roku na ziemię, symbol zamierania i budzenia się przyrody. Bafyra - bóg rzeki. Chronos - "Czas". Uosobienie czasu przemijającego. Był jednym z pierwotnych bóstw, obecnych na początku stworzenia. Chronos wszystko widzi, ujawnia i wyrównuje. Budowniczy wszystkiego. Według niektórych kosmogonii Chronos był źródłem wszechrzeczy. Dionizos - bóg sił witalnych natury, ekstazy religijnej i wina, związany również z życiem pozagrobowym. Utożsamiany z rzymskim Liberem, Bachusem. Syn Zeusa i Semele (lub: Demeter, Io, Dione, Persefona, Lete). Hera poleciła gigantom rozszarpanie małego Dionizosa jednak Gaja ożywiła chłopca. Bóg ekstazy, wina i winnej latorośli. Opiekun pijaków. Ku jego czci urządzono teatr grecki. Najważniejsze święta to ateńskie Dionizje i rzymskie orgiastyczne bachanalie. Atrybuty Dionizosa to: gałąź winorośli, tyrs, maski tragiczne oraz symbole życiowej witalności. Zwierzęta mu poświęcone to: fallus, byk i kozioł. Przedstawiany był w gronie menad, sylenów i satyrów jako mężczyzna w sile wieku, brodaty, w szatach trackich bądź frygijskich. Nigdy nie zapomniał o swej matce i ofiarował Hadesowi mirt w zamian za uwolnienie jej. Semele uzyskała boskość i przybrała imię Tyone. Jako bóstwo odradzającej się przyrody Dionizos pojawiał się w kulcie Demeter i Persefony (Eleuzynie). Jedną z form jego kultu były ekstatyczne orgie. Ereb - bóg ciemności. Mrok jest jednym z najstarszych bóstw. Wyłonił się wraz z Gają, na samym początku stworzenia, z Chaosu, którego był synem. Ereb odbył stosunek miłosny z Nyks i przez to został ojcem Jasności, Hemery i Hesperyd oraz Momos, Hypnosa, Tanatosa i Ajtera, a także Charona. Eros - "Namiętność Seksualna". Bóg miłości i zakochanych utożsamiany z Amorem (Kupido). U Hezjoda przedstawiany jako jedno z najstarszych bóstw. Według późniejszych wersji był synem Aresa (lub Hermesa, Zeusa) i Afrodyty. Inni mówią, że był synem Irydy i Zefira. Wówczas wyobrażany jako nagi, uskrzydlony chłopiec o złotych włosach, z łukiem i strzałami lub z pochodnią, siejący niepokój w sercach. Był znany jako bóg znajdujący przyjemność w inicjowaniu intryg miłosnych, przeszywający serca bogów i ludzi strzałami namiętności. Eros zakochał się i pojął za żonę śmiertelniczkę- Psyche, która została obdarzona nieśmiertelnością i wieczną młodością. Feb - Febus, z greckiego Phoibos, z łaciny Phoebus. Był pierwotnie bóstwem Słońca. Po utożsamieniu z Apollonem imię Febus stało się epitetem syna Latony. Forkys - Jeden z wielu bóstw morskich. Syn Pontosa i Gai. Mąż Kleto. Forkys był ojcem Forkid czyli: Graj (Dejno, Pemfredo i Enio), a także Gorgon (Stejno, Euriale i Meduzy) oraz Scylli i Echidny. Glaukos - Jedno z bóstw morskich. Posiadał dar wieszczy. Był nieszczęśliwie zakochany w Scylli. Prawdopodobnie Glaukos urodził się jako śmiertelnik i był synem Syzyfa. Później jednak zdobył nieśmiertelność spożywając roślinę wiecznego życia. Obrazki: Hades - "Niewidzialny"? Bóg świata zmarłych, władca podziemi, ponury, surowy i bezlitosny. Syn Kronosa i Rei, brat Zeusa, Posejdona, Hery, Hestii i Demeter, małżonek Persefony. Poza Persefoną Hades zalecał się do nimf Mente i Leuke. Hades był najbardziej znienawidzonym bóstwem wśród bogów olimpijskich. W Rzymie- Pluton. Hades nie miał kultu ani świątyń. Jego drzewem był cyprys, kwiatem- narcyz, zwierzęciem ofiarnym- czarna owca. Hades wyobrażany w długiej szacie z berłem i kluczami w rękach. Pewnego razu chłopi podarowali Hadesowi hełm, który czynił go niewidzialnym, stąd jego imię. Hefajstos - bóg ognia i sztuki kowalskiej oraz złotniczej, opiekun rękodzielników. Jedno z dwunastu bóstw olimpijskich. Brzydki i chromy syn Zeusa i Hery (lub tylko Hery), mąż Afrodyty i Charis, uosabiających piękno. Przedstawiany jako brodaty mężczyzna w czapce i krótkiej szacie z młotem lub obcęgami w rękach. Kulał od czasu gdy Zeus zrzucił go z Olimpu na wyspę Lemnos. Z pracowni Hefajstosa pochodziły: zbroja Achillesa, wóz Heliosa, pioruny Zeusa, strzały Erosa, Pandora i jej puszka i inne. Miał kuźnię na Olimpie lub w głębi Etny. Kiedy był mały Hera wyrzuciła go z Olimpu. Przygarnęła go Tetyda, u której przez dziewięć lat mieszkał i pracował. Gdy Hera dowiedziała się jaki zdolny jest Hefajstos poprosiła, aby wrócił na Olimp, gdzie urządziła mu wspaniałą kuźnię. Utożsamiany z rzymskim Wulkanem. Obrazki: Helios - bóg-Słońce, źródło światła słonecznego i życia. Regulował bieg dni i lat. Świadek wszystkich czynów i mściciel występków. Syn Hyperiona i Thei, brat Selene i Eos. Mąż Okeanidy- Perseis. Ich dzieci to: czarodziejka Kirke z wyspy Ajaja, król Kolchidy Ajetes i Pazyfae- żona Minosa. Drugą żoną była Rode. Ostatnią- Klimene- matka Faetona i Heliad. Jednym z dzieci Heliosa był również Augiasz. Na złotej kwadrydze zaprzężonej w cztery ogniste rumaki przemierzał każdego dnia niebo i zapadał w Oceanie. Tam udawał się na spoczynek do swego pałacu w ogrodzie pełnym drzew rodzących złote jabłka. Czczony głównie na wyspie Rodos. Do jego orszaku należały: Dni, Miesiące, Lata, Godziny, Wieki, Pory Roku. W mitologii rzymskiej utożsamiany był z Solem. Olbrzymi posąg Kolosa Rodyjskiego zaliczany do 7 cudów świata był przedstawieniem tego boga, runął jednak około 226 roku w wyniku trzęsienia ziemi. Hermes - bóg dróg i podróżnych, posłaniec bogów. Towarzyszył zmarłym w ostatniej wędrówce do Hadesu. Najpierw woźny, później sędzia w Hadesie. W młodości wygnany z Olimpu za drobne kradzieże, później wrócił do łask bogów. Godził zwaśnionych laską herolda tzw. Kaduceuszem. Patron wychowania młodzieży męskiej, czczony głównie w gimnazjonach. Syn Zeusa i plejady Mai. Goniec Zeusa. Sprytny, przebiegły i obdarzony licznymi umiejętnościami patron wynalazców, pasterzy i ich stad, kupców, marynarzy, podróżnych, mówców, poetów i złodziei. Wynalazł miarę, wagę, liczby i litery alfabetu. Jego dzieci ze związków to: Abderos, Eresichton (z Dryope), Pan (z Ojnejs). Ze swą miłością, Salmatis, został stopiony w jedność. Przedstawiany zwykle jako piękny młodzieniec w kapeluszu podróżnym w sandałach ze skrzydełkami, z kaduceuszem i z kerykejonem w ręce lub jako "dobrego pasterza" z owieczką na ramionach.. W mitologii rzymskiej- Merkury. Obrazki: Hesperos - syn tytana Atlasa. Bóstwo personifikujące gwiazdę wieczorną. Hymenajos, Hymen - bóg personifikujący pieśń weselną i małżeństwo. Opiekun młodych małżeństw. Syn Apollona i muzy Kalliope. Należał do orszaku Afrodyty i podążał za jej rydwanem u boku Pejto. Był najczęściej przedstawiany jako uskrzydlony młodzieniec z pochodnią i wieńcem lub kwiatami i welonem. Hypnos - bóg snu. Syn Nocy i Ereba, brat bliźniak Tanatosa, ojciec Morfeusza. Uosobienie snu. Hypnos żył w świecie podziemnym, królestwie Hadesa. Wyobrażany był w postaci uskrzydlonego młodzieńca, najczęściej z kwiatem maku w ręce. Przy różnych okazjach Hera zwracała się do Hypnosa z prośbą o uśpienie Zeusa, aby sama mogła przypuścić atak na Heraklesa. Hypnos zwykle wzbraniał się przed wywołaniem gniewu Zeusa, być może dlatego, że raz już omal nie został rażony jego piorunem. Ocaliła go ochrona ze strony Nyks, której potęgę Zeus zawsze respektował. W mitologii rzymskiej nosił imię Somnus. Kronos - "Kruk". Pierwszy boski władca świata, najmłodszy, a zarazem najpotężniejszy syn Uranosa i Gai. Ojciec bogów. Za namową matki dokonał kastracji ojca- powodując oddzielenie się Nieba od Ziemi i zdobył władzę, dzięki złotemu sierpowi otrzymanemu przez matkę. Brat i mąż Rhei. Ojciec Hery, Demeter, Hestii, Posejdona, Hadesa i Zeusa. Pokonał ojca, który nałożył na niego klątwę, że jego syn także odbierze mu władzę. Dlatego połykał swe dzieci zaraz po urodzeniu, by nie być pozbawionym władzy przez syna. Jednak ocalony przez matkę Zeus, strącił Kronosa i pozostałych jego braci- tytanów do Tartaru. W Rzymie nosił imię Saturn. Men - frygijski bóg księżyca, miał panować zarówno w świecie podziemnym jak i w niebie. Przypisywano mu wpływ na pomyślny rozwój roślin i zwierząt i zwracano się do niego używając epitetu Tyrannos, czyli "Pan". Momos - bóg potwarzy i szyderstwa. Syn Nyks. Brat Hesperyd. Morfeusz - syn Hypnosa. Bóg marzeń sennych, przedstawiany ze skrzydłami. Nereus - "Stary Człowiek Morza". Bóg morski. Najstarszy syn Gai i Pontosa. Był to łagodny i dobry starzec z długą zieloną brodą, pełną wodorostów i muszelek. Lubił spokój i ciszę morską, a w pogodne dni wychodził ze swojego podwodnego pałacu i wygrzewał się na słońcu. Jego żoną była Okeanida Doris. Miał z nią pięćdziesiąt córek- od jego imienia zwanych Nereidami. Miał zdolność widzenia przyszłości i mógł zmieniać dobrowolnie kształty. Okeanos, Oceanus - bóg wody jako żywiołu kosmicznego, uważany za źródło wszechrzeczy i praojca świata. Był tytanem, najstarszym synem Uranosa i Gai, mężem Tetys i ojcem rzek Nilu, Alfejosu, Eridanu, Strymonu, Skamandru, Acheloosu, a także Styksu i nimf morskich- Okeanid, Perseis. Okeanos jest najdłuższą rzeką świata opływającą całą planetę dokoła. W okresie późniejszym imię Okeanosa odnosiło się tylko do Oceanu Atlantyckiego. Pajeon, Podalejrios - bóg lekarzy i lekarz bogów. Syn Asklepiosa. Pan - Koźlonogi i rogaty bóg lasów, trzód i pasterzy, opiekun stad. Syn Hermesa i nimfy Ojnejs (lub Dryope, Amalteji). Według legendy był tak brzydki, że matka go porzuciła, a Hermes zabrał na Olimp, gdzie wszyscy polubili Pana. Był wynalazcą instrumentu muzycznego, który wziął swą nazwę od imienia nimfy Syrinks, która była ukochaną Pana. Miał też wiele innych miłości jak, np. Echo (miał z nią córkę Iynks), Eufeme (syn Krotos), Pitys. Przechwalał się, że spał, ze wszystkimi pijanymi menadami Dionizosa, którego był wiernym towarzyszem. Rozgniewany, krzykiem wzbudzał wśród ludzi i zwierząt lęk ("strach paniczny") i wywoływał popłoch ("panika"). W Rzymie- Faun. Obrazki: Plutos - "Dostatek". Bóg zapasów ziarna, z czasem czczono go jako boga bogactwa i pomyślności materialnej. Związany w kulcie z Demeter, nierzadko uchodził za jej syna. Przedstawiany jako małe dziecko z rogiem obfitości w dłoni lub jako ślepy starzec, który rozdzielał swoje dobra. Pontos, Pontus - "Morze". Jedno z najstarszych bóstw morskich. Wyskoczył z bogini Gai- Ziemi i odbył z nią stosunek miłosny. Brat Uranosa. Ojciec Nereusza, Forkysa, Kleto, Taumasa i Eurybii. Posejdon - bóg morza. Opiekun żeglarzy i rybaków, wysp, półwyspów, archipelagów, trzęsień ziemi. Władca oceanów, jezior, portów i mórz. Syn Kronosa i Rei, brat Zeusa, Hadesa, Demeter, Hestii i Hery. Z Zeusem i Hadesem dzielił władzę nad światem. Na początku zalecał się do Tetydy, ale w końcu został mężem nimfy Amfitryty (ich dzieci to Trytony, Rode i Bentesikyme), ale miał romanse z Demeter, Scyllą i Meduzą. Ojciec licznego i potomstwa: Polifema i Skirona, Anteusza, Miniasza, Buzyrysa. Z innych związków był ojcem: Agenora i Belosa (z Libią), Despojny i Ariona (z Demeter), Pegaza (z Meduzą), Peliasa i Neleusa (z Tyro), Oriona (z Euriale), Eumolposa (z Chione), Charybdy (z Gają). Przedstawiany zwykle jako potężny starzec, przypominający Zeusa, z mokrymi włosami oraz trójzębem w ręku którym wzburzał i uciszał wody, kruszył skały, na rydwanie, zaprzężonym w dwunożne konie morskie, unoszącym się na falach, w otoczeniu wielu bóstw morskich. Atrybutem jego władzy był trójząb. Poświęcono mu białego konia, delfina, gałązki sosny. W spisku przeciw Zeusowi Posejdon, za karę musiał przybrać ludzką ostać i udać się na ziemię, by pomóc w budowaniu Troi. Podwodny pałac Posejdona znajdował się w pobliżu Ajgaj na Eubei. W mitologii rzymskiej- Neptun. Obrazki: Priap, Priapus - bóg ogrodów, sadów i winnic, a także potencji seksualnej (tylko u mężczyzn) oraz uosabiające płodność natury i urodzaju. Syn Afrodyty i Dionizosa ( Pana, Hermesa, Zeusa). Był postacią komiczną i obsceniczną. Bóstwo falliczne, które zazwyczaj przedstawiano jako dorosłego, przystojnego, dobrze zbudowanego mężczyznę z członkiem w stanie erekcji. Priap symbolizował męski element płodności. Obrazki: Proteus - "Pierwszy Człowiek". Bóstwo morskie. Syn Okeanosa i Tetydy. Przedstawiany jako wieszczy starzec, który potrafi zmieniać postać. Był pasterzem i doglądał fok Posejdona. Był czarownikiem znającym przeszłość i przyszłość. Jeśli chciało się otrzymać przepowiednie trzeba było pokonać go w walce. Tanatos - czarnoskrzydły bóg, który był uosobieniem śmierci. Syn Nocy i Ereba. Brat bliźniak Hypnosa. Najbardziej znany mit z jego udziałem to mit o Syzyfie. Syzyf miał zostać doprowadzony do Tartaru, jednak, dzięki podstępowi powrócił na ziemię pod opieką Tanatosa, ale udało mu się związać boga śmierci Tanatosa. Jednak dowiedziawszy się o wszystkim Hermes uwolnił więźnia. W czasie jego niewoli ludzie niesamowicie się rozmnożyli, gdyż nie miał ich kto zabierać do Hadesu. W sztuce Tanatos przedstawiany był w postaci uskrzydlonego młodzieńca ze zgaszoną pochodnią w ręce. Tartar - syn Gai i Ajthera, ojciec gigantów, Tyfona i Echidny. Pierwotne bóstwo uosabiające najciemniejsze regiony krainy podziemia. Według Hezjoda Tartar, Gaja, Eros, Ereb i Nyks byli pierwotnymi bóstwami, które wyłoniły się z Chaosu. Uranos - był uosobieniem Nieba. Syn i mąż Gai, za jej sprawą ojciec dziewiętnaściorga dzieci: trzech hekatonchejrów, trzech cyklopów, dwanaściorga tytanów i jednego z wiatrów- Eurosa, których więził w łonie Gai. Został okaleczony i pozbawiony władzy przez swojego najmłodszego syna Kronosa. Z krwi Uranosa spadłej na Gaję- Matkę Ziemię powstali Giganci i według niektórych źródeł Erynie i Meliady, z tej, która spadła na powierzchnię morza została zrodzona Afrodyta, zwana stąd Uranią. Zagreus - bóstwo zwane Dionizosem- Zagreusem. Syn Zeusa i Persefony spłodzony w tajemnicy przed wszystkimi. Zeus rozkazał pilnować kołyski Zagreusa korybantom lub kuretom w pieczarze na Idzie. Tytani ubielili się gipsem, by nie można ich było rozpoznać i poczekali aż kureci zasną. O północy zwabili Zagreusa ofiarując mu zabawki, złote jabłka, lustro, kości do gry i pęczek wełny. Kiedy tytani się na niego rzucili, chcąc go zamordować, Zagreus nie stchórzył, lecz kilka razy zmieniał postać próbując się im wymknąć. Wcielał się po kolei w: Zeusa, Kronosa, lwa, konia, rogatego węża, tygrysa, byka. W ostatnim wcieleniu schwytali go tytani rozszarpali i pożarli. Atena rozgromiła tytanów, ocaliła serce Zagreusa, włożyła w figurę gipsową i tchnęła w nią życie, czyniąc w ten sposób Zagreusa nieśmiertelnym. Zeus, Dzeus - naczelne bóstwo panteonu greckiego. Bóg wszelkich zjawisk atmosferycznych, opiekun rodziny, królów a także państwa, gwarantujący wolność polityczną i sprawiedliwość społeczną. Ojciec bogów i ludzi, pan nieba, światła i piorunów. Poręczyciel przysiąg i układów. Najmłodszy syn Kronosa (stąd zwany Kronidą) i Rhei. Zabił ojca i uwolnił połknięte przez niego rodzeństwo: Posejdona, Hadesa, Hestię, Demeter i Herę (także żona). Ocalony przez matkę, pokonał (przy pomocy rodzeństwa) ojca, tytanów i gigantów. Podzielił się z braćmi władzą nad światem, zatrzymując dla siebie władzę zwierzchnią. Na siedzibę wybrał sobie górę Olimp. Głównymi miejscami kultu Zeusa były: Olimpia i Dodona. Z drzew poświęcono mu dąb, ze zwierząt - orła. Głównym atrybutem Zeusa był piorun. Zeusa przedstawiano jako dostojnego starca, dzierżącego w ręku berło z orłem i piorunem. Niekiedy z boginią zwycięstwa Nike. Zeus miał wielkie potomstwo z dużej ilości związków: Zeus + Eris - Ate Zeus + Metis (I żona) -Atena Zeus + Temida (II żona) - Godziny, Hory- Dike, Eunomia, Eirene i Mojry- Kloto, Lachezis i Atropos Zeus + Eurynome (III żona) - Trzy córki Charyty- Eufrozyne, Aglaja i Talia Zeus + Leto (Latona) - Apollon i Artemida Zeus + Hera (IV żona) - Ejlejtyja, Ares, Hefajstos, Hebe Zeus + Demeter - Kora Zeus + Mnemosyne - Muzy Zeus + Dione - Afrodyta Zeus + Maja - Hermes Zeus + Semele - Dionizos Zeus + nimfa Kalike - Endymion Zeus + Ajgina - Ajakos Zeus + Kallisto - Arkas Zeus + Elektra - Dardanos Zeus + Io - Epafos Zeus + Danae - Perseusz Zeus + Leda - Kastor, Polluks, Helena Zeus + Europa - Minos, Radamantys, Sarpedon Zeus + Antiopa - Amfion, Zetos Zeus + Taleja - Palikowie Zeus + Alkmena - Herakles Zeus + Pluto - Tantal Obrazki:

Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Utwór zamykający trzecią część „Pieśni” Horacego jest znany pod tytułami „Exegi monumentum” („Wybudowałem pomnik”) oraz „Ad Melpomenem musam” („Do Muzy Melpomeny”). Stanowi hołd, złożony osobie autora oraz jego treściGeneza utworuExegi monumentum - analiza utworuWybudowałem pomnik - interpretacja Geneza utworu Horacy był antycznym poetą rzymskim, żyjącym w I w. p. n. e (65 - 8 r. p. n. e.). Nie posiadał arystokratycznego pochodzenia, jego ojciec był niewolnikiem. Zdobył wykształcenie głównie dzięki pomocy Gajusza Cilniusza Mecenasa. Za życia Horacego, władzę w Rzymie sprawował cesarz Oktawian August, miłośnik sztuki i literatury. Poeta zyskał sławę za sprawą czterech ksiąg „Pieśni”, w których wykazał się kunsztem poetyckim. W swoich dziełach Horacy propagował głównie stoicyzm i epikureizm. Te nurty filozoficzne i sentencje pochodzące z jego utworów, inspirowały kolejne pokolenia poetów. Zostały docenione głównie przez poetów epoki renesansu. Na gruncie polskim, czerpał z nich Jan Kochanowski, który w swojej twórczości łączył filozofię stoicką i epikurejską z chrześcijaństwem. Rozpowszechnił również horacjańskie hasło carpe diem (chwytaj dzień), propagujące cieszenie się każdą chwilą. Kochanowski sparafrazował utwór „Exegi monumentum” w „Pieśni XXIV”, pochodzącej ze zbioru „Pieśni wtóre”. Podobne motywy pojawiają się również w dziele Juliusza Słowackiego, zatytułowanym „Testament mój”. Horacy określał swoje utwory jako pieśni (carmina). Ten gatunek, w literaturze antycznej, był nierozerwalnie związany z muzyką. Pieśni Horacego stanowiły samodzielną formę literacką, dlatego później utwory tego typu zaczęto określać jako ody. Utwory Horacego poruszają tematykę świecką, wychwalają miasta, ludzi lub pojęcia abstrakcyjne. Charakteryzują się elementami pochwalnymi, patosem, śpiewnością i melodyjnością. Utwór „Exegi monumentum” składa się z czterech czterowersowych strof. Starożytni poeci rzymscy nadawali pieśniom rytm przez odpowiednie zestawianie ze sobą długich i krótkich samogłosek, które tworzyły tak zwane stopy. Tłumaczenia ody na język polski dokonał Adam Ważyk. Aby utrzymać rytmiczność, posłużył się formą trzynastozgłoskowca. W utworze nie pojawiają się rymy, brak również znaków interpunkcyjnych. Oda należy do liryki bezpośredniej, podmiot liryczny ujawnia swoją obecność. Świadczy o tym zastosowanie czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej i odpowiednich zaimków („wybudowałem”, „umrę”, „wiem”, „ja z nizin wyrosły”, „moje włosy”). Osobę mówiącą można utożsamiać z Horacym. Pojawiają się również elementy liryki inwokacyjnej. Podmiot liryczny kieruje swoją wypowiedź do muzy tragedii - Melpomeny, pojawia się apostrofa („delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”). Utwór został utrzymany w patetycznym i podniosłym, ale też optymistycznym nastroju. Warstwa stylistyczna ody jest rozbudowana. Pojawiają się liczne przerzutnie, metafory („wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”, „rosnący w sławę potąd będę wciąż młody”, „delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”) oraz personifikacje („oszalały Akwilon”). Pojawia się wiele epitetów („królewskich piramid”, „oszalały Akwilon”, „milczącą westalką”, „ludem rubasznym”, „eolskiej pieśni”), a także porównanie („pomnik trwalszy niż ze spiżu”). Wybudowałem pomnik - interpretacja Podmiot liryczny można utożsamiać z Horacym, co jest typowe dla twórczości tego poety. Utwór ma formę manifestu poetyckiego, przedstawia poglądy autora na temat poezji i nieśmiertelnej sławy, którą cieszą się artyści. Oda jest pełna odniesień do życiorysu poety, wspomina o swoich rodzinnych stronach oraz zapoznaniu Rzymian z pieśniami, wywodzącymi się ze starożytnej Grecji. Podmiot liryczny jest przekonany, że jego dorobek artystyczny przetrwa dziesiątki wieków i zapewni mu nieśmiertelną sławę. Horacy miał pewność, że jego dzieła będą czytane i podziwiane przez potomnych. Porównał więc swoje utwory do pomnika, wykonanego z materiału trwalszego, niż spiż. Poezja jest wieczna i nieśmiertelna. Wszystkie materiały i szlachetne kruszce prędzej czy później ulegną zniszczeniu, a twórczość poetycka nigdy nie przestanie istnieć, ponieważ może być wciąż przepisywana i powielana. Wiersze są więc dla poety ważniejszym pomnikiem, niż fizyczne podobizny. Spiż był bardzo trwałym stopem miedzi, cyny i cynku, wykorzystywanym do wyrabiania dzwonów i broni. Horacy posłużył się więc bardzo obrazową metaforą. Można mu zarzucać zuchwałość lub zbytnią pewność siebie. Okazało się jednak, że Horacy miał rację. Jego dzieła nie zostały zapomniane, wciąż czyta się je w XXI wieku. Osoba mówiąca podkreśla wielkość swoich utworów przez kolejne metafory. Są bardziej potężne, niż egipskie piramidy, w których grzebano faraonów. Dzieł podmiotu lirycznego nie zniszczy żadna potęga. Pomnik, stworzony z wierszy, nie obawia się największych ulew, a nawet działania Akwilona - boga północnego wiatru. Nic nie wymaże twórczości Horacego ze świadomości jego czytelników. Podmiot liryczny jest więc spokojny o swoją przyszłość. Jego ciało kiedyś czeka śmierć, ale nie umrze całkowicie, ponieważ zostawi po sobie wiele wybitnych utworów. W utworze pojawia się znana sentencja „nie wszystek umrę” (non omnis moriar). Poeta jest przekonany, że jego odejście nie będzie ostateczne, ponieważ kolejne pokolenia czytelników zapewnią mu nieśmiertelną sławę. W pewnym sensie wciąż będzie młody, zestarzeje się jedynie jego ciało. Twórczość pozostanie wiecznie aktualna. Horacy podkreśla też wiarę w długowieczność Rzymu. Sądzi, że pamięć o jego twórczości będzie trwać, dopóki kapłani i westalki będą odprawiać uroczystości pochwalne ku czci Jupitera, w świątyni na Kapitolu. Westalki były kapłankami Westy - bogini ogniska domowego. W świątyni na Kapitolu, jednym z siedmiu wzgórz Rzymu, płonął wieczny ogień, który stanowił gwarancję potęgi Rzymu. Podmiot liryczny wyraża więc przekonanie, że jego sława będzie nieśmiertelna, tak jak Rzym. W utworze pojawiają się wątki autobiograficzne. Osoba mówiąca wspomina o rzece Aufidus w Apulii, na brzegach której, leżało rodzinne miasto Horacego. Przywołuje również sylwetkę Daunusa, mitycznego króla Apulii, krainy gdzie lata są gorące i suche, a ludzie żyją w prosty, radosny sposób. Podmiot liryczny nie wypiera się również swojego pochodzenia („ja z nizin wyrosły”). Czuje dumę ze swoich osiągnięć, ponieważ zdołał zdobyć wykształcenie i sławę, wywodząc się z ubogiej rodziny. Horacy zdaje sobie sprawę, że jest jednym z pionierów rzymskiej poezji. Jako pierwszy sprowadził do Rzymu „nurt eolskiej pieśni”. Odnosi się w ten sposób do liryki greckiej, a zwłaszcza do twórczości Alkajosa i Safony. Częścią Eoli była ich ojczyzna - wyspa Lesbos. Podmiot liryczny zwraca się do Melpomeny - muzy tragedii. Według mitologii greckiej, muzy były boginiami sztuki i nauki. Każda z nich opiekowała się jedną z ich dziedzin oraz posiadała odpowiedni atrybut. Melpomena była uznawana za najdoskonalszą opiekunkę literatury, ponieważ starożytni cenili tragedię bardziej, niż komedię, czy poezję epicką. Podmiot liryczny prosi Melpomenę o uznanie i podziw dla jego osiągnięć. Nie oczekuje jednak żadnej materialnej nagrody, wystarczy mu sława poetycka. Ma więc nadzieję, że muza oplecie jego głowę „delfickim laurem”. Jest to odniesienie do wyroczni Apollina w Delfach. W mitologii greckiej, Apollo był przewodnikiem muz, patronem sztuki i poezji oraz bogiem piękna, światła, muzyki i wróżb. Posługiwał się łukiem, lirą oraz laurem, który nałożył na głowę po przybyciu do doliny Tempe i obmyciu się z przelanej krwi, po zabiciu Pytona przez Herę. Podmiot liryczny oczekuje wieńca Apollina, symbolu najdoskonalszej sztuki. Horacy musiał być przekonany o swoim kunszcie poetyckim, skoro zdecydował się na takie słowa, bez obaw przed posądzeniem o świętokradztwo. Poeta przedstawił dumę, związaną ze świadomością pozostawienia czegoś po sobie. Poezja jest testamentem, który zapewnia jej twórcy wieczną sławę i nieśmiertelność. Horacy odważnie przyznał, że zasługuje na miano wielkiego poety, który zostanie zapamiętany przez przyszłe pokolenia. Czytaj dalej: Do Apollina interpretacja Ostatnia aktualizacja: 2021-01-01 13:41:46

obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Apollo - syn Zeusa i Leto, bliźniaczy brat Artemidy i brat Ateny . Urodził się na wyspie Delos. Był bogiem muzyki, zdrowia, sztuki, wyroczni, wróżb, przewodnikiem Muz - dziewięciu cór Zeusa i Mnemosyne. W późniejszych wierzeniach Apollo przejął zadania boga słońca Heliosa - jeżdżenie złotym rydwanem słońca po nieboskłonie. Patron poetów i śpiewaków. W swoich wierzeniach Grecy coraz bardziej zwiększali kompetencje Apolla, oddawali mu cześć nawet jako bogu prawa i porządku świata. Apollo pełnił rolę opiekuna wyroczni delfickiej. Apollo był najpiękniejszym i najmłodszym z męskich bogów. Wysoki i smukły, z długimi blond włosami spadającymi na ramiona, przedstawiany jako ideał męskiej urody bez zarostu na twarzy i owłosienia na jądrach. Grał mistrzowsko na lirze. Często przebywał na ziemi. Raz nawet, wygnany z Olimpu, służył u króla Admeta w Tesalii, gdzie pasł trzody grając na fujarce. Był jednym z najjaśniejszych postaci greckiego Olimpu. Nazywano go Zbawcą, gdyż wspierał ludzi w cierpieniu, ratował z nieszczęścia, śmierć odwracał, zbrodniarzy oczyszczał z grzechów. Z Parnasu rozsyłał natchnienie. W Atenach po zbiorach jesiennych odbywało się święto ku jego czci. Miał mnostwo romansów, zarówno z kobietami jak i z mężczyznami. Oktawian August uznawał Apollina za swojego protektora i przypisywał mu swoje zwycięstwa ( nad Markiem Aurieliuszem w 31 r. pod Akcjum). Apollo uchodził też za ojca Pitagorasa. Bóg ten pełnił ważną rolę w misteriach orfickich jako dający nowe życie. Mity związane z Apollinem Marsjas, świetny flecista, twierdził, że gra lepiej od samego Apollina, więc dwaj muzycy zmierzyli się na górze Nysa. Sędziowali im pasterze i pasterki. Bóg grał i śpiewał jednocześnie co dało mu zwycięstwo, a śmiertelnik został schwytany przez Apollina, przywiązany do drzewa i obdarty żywcem ze skóry. Kiedy Marsjas umarł wszystkie boginki górskie i bogowie leśni płakali po nim tak obficie, że z ich łez wypłynęła rzeka, którą nazwano jego imieniem - Marsjas. Apollo dał ośle uszy królowi Midasowi, który był świadkiem zawodów między Apollinem i Marsjasem, i który jako jedyny zagłosował za śmiertelnikiem. Zabił Pytona. Pomimo, że był potworem, za śmierć musiał zrobić coś dobrego,więc ustanowił igrzyska pytyjskie. W innej wersji zgładził też smoka Delfyne. Razem z Artemidą zgładził potwora Tytiosa, którego Hera posłała w celu zgwałcenia Leto, matki bliźniaków. Tytios został strącony do Tartaru, gdzie sępy codziennie ucztowały nad jego wątrobą. Apollo pewnego razu, gdy był jeszcze bardzo młody, przechwalał się, że strzela z łuku lepiej od Erosa. Ten rozeźlony strzelił strzałą miłości wprost w serce boga muzyki, a strzałę nienawiści posłał zaś w serce nimfy Dafne. Apollo zaczął gonić ją po całym świecie i schwytał ją prawię, ale ta wznosła swe modlitwy do Gai, która zmieniła ją w drzewo laurowe. Podczas wojny trojańskiej Apollo mścił się na Agamemnonie za zniewagę jakiej dopuścił porywając Chryseis, córkę kapłana Apollina, Chrysesa. Zarządzał zwrócenia dziewczyny, a prośba została spełniona. Innym razem Apollo naprowadził strzałę Parysa na piętę Achillesa. Apollo miał przyjaciela, Hiacynta. Zefir, bożek łagodnego wiatru bardzo go pokochał, ale pewnego razu go zabił. Kiedy Apollo wraz z Hiacyntem rzucali dyskami wietrzyk zawiał mocniej i dysk uderzył w głowę Hiacynta powodując jego śmierć. Z krwi uśmierconego młodzieńca wyrosły kwiaty hiacynty. Kyparissos był myśliwym pochodzącym z Beocji. Pewnego dnia podczas polowania niechcący zabił swego ulubionego jelenia. Nie mógł się z tym pogodzić i dlatego prosił Apolla, aby ten zrobił coś, co pozwoliłoby zaprzestać jego cierpieniom. Apollo w końcu spełnił jego prośbę i zamienił go w drzewo cyprysowe, które stało się symbolem bólu i żałoby. Apollo miał liczne miłości. Jednym z nich była Marpessa, którą porwał Idas, śmiertelnik. Kobieta wybrała śmiertelnika, bo bała się że na starość bóg ją opuści. Apollo kochał się także w Kassandrze, nauczył ją nawet wieszczenie. Ta jednak odwróciła się od boga, a ten rozgniewany odebrał jej sztukę wieszczenia, tak że nikt jej nie wierzył. Po niepowodzeniu spisku Posejdona, Apollina i Hery na Zeusa (bogowie chcieli powiesić go łańcuchami na nieboskłonie) Apollo wraz z Posejdonem w ramach kary mieli służyć u trojańskiego króla Laomedonta. Król nie chciał jednak im zapłacić za pomoc w budowie murów trojańskich, więc już jako bóg spuścił na Troję zarazę. Apollo był bardzo poruszony tym, że Zeus raził piorunem jego syna, Asklepiosa. Dlatego też próbował się na nim zemścić i pozabijał swoimi strzałami cyklopów, którzy wykuli piorun Zeusa. Król bogów na początku chciał zesłać Apollina do Tartaru, ale po mediacji Latony załagodził wyrok. Apollo musiał odpracować rok przy pasaniu wołów u tesalskiego króla Admeta. Podczas tego roku krowy zawsze rodziły po dwa cielęcia, gospodarstwo cieszyło się dobrobytem. Inny mit związany jest z bogiem Hermesem. Bóg, będąc jeszcze w pieluchach ukradł Apollinowi święte woły. Ten chciał go ukarać, ale Hermes pokazał mu swój wynalazek - lirę, która stała się ukochanym istrumentem Apollina. Wktórce też Apollo wymienił u Hermesa flet, kolejny wynalazek za kaduceusz. Wraz z siostrą Artemidą Apollo brał udział w rzezi dzieci Niobe, w której mścił honor swojej matki, Leto. Kochanki i ich potomstwo Kochaniki Potomstwo Epikasta Trofonios Ethusa (Aethusa) Eleuter Euadne Jamos Euboea Agreus Hekouba Troilos Kajnis Koronos Kalliope Orfeusz, Linos Kelajno Delfos Koronis Asklepios Korykia Lykoras Kreuza Ion Kyrene Aristajos Manto Mopsos Melia Keos Otreis Fagros Ourea Ileus Partenope Lykomedes Phthia Polybojtes, Laodokos, Doros Prokleja Tenes Psamante Linos Rhoio Anios Sinope Syros Stilbe Lapites, Kentauros Syllis Zeukippos Talia Korybanci Tero Kairon matka nieznana Apis, Idmon, Epidauros, Onkios, Erymantos, Melaneus, Brankhos, Trofonios, Dryops Galeria Apollo i Dafne, Carlo Maratta, 1625-1713Apollo i DafneApollo i DafneApollo Saurocton, LuwrApollo, Muzeum w AtenachApollo w muzeum w TunisieApollo z muzami, Muzeum w IstambuleApollo i Herakles, LuwrPosąg Apolla, FlorencjaApollo, Ateny Świątynie Świątynia Apolla w DelfachKompleks w DelfachKoryntBassajRodosOikos i Naxians, wyspa DelosŚwiątynia Apollo Ateńskiego, wyspa DelosWielka Świątynia Apolla, Delians, wyspa DelosWyspa Poros, GrecjaDidimaEginaWyspa NaksosŚwiątynia Apollo Zoster w Vouliagmeni, GrecjaSkala, GrecjaKalapodi, GrecjaWyspa Kos (rzymska)Kourion, CyprSyrakuzy, Sycylia, WłochyCumae, WłochyPompeje, Włochy (rzymska)Apollo Sosianus, Rzym, Włochy (rzymska)Apollo Palatinus, Rzym, Włochy (rzymska)Hierapolis, TurcjaSide (rzymska)Bulla Regia, TunezjaCyrena, LibiaLauningen, Bawaria, Niemcy (rzymska) Mitologia Grecka Bogowie Olimpijscy Afrodyta | Apollo | Ares | Artemida | Atena | Demeter | Dionizos Hades | Hefajstos | Hera | Hermes | Hestia | Posejdon | Zeus Pomniejsi Bogowie Amfitryta | Ariadna | Asklepios | Boreasz | Charyty | Chronos | Dejmos | Ejlejtyja | Enyo | Eol | Eris | Eros | Erynie Eter | Euros | Fobos | Hebe | Hekate | Hory | Hymen | Hypnos | Iris | Kymopoleja | Leukotea | Metis | Morfeusz Muzy | Nemezis | Nike | Notos | Pan | Persefona | Plutos | Psyche | Styks | Tanatos | Tryton | Tyche | Zefir Tytani Asteria | Astrajos | Atlas | Eos | Epimeteusz | Fojbe | Helios | Hyperion | Japet | Klimene | Kojos | Krios | Kronos | Lalentos | Leto | Menojtios | Mnemosyne | Okeanidy | Okeanos | Pallas | Perses | Prometeusz | Rea | Selene | Temida | Tethys | Theja Protegonoi Ananke | Chronos | Ereb | Eter | Fanes | Gaja | Hemera | Hydros | Natura | Nesoi | Nyks | Ourea | Pontos | Talassa | Tartaros | Thesis | Uranos

zapytał(a) o 14:47 Ile jest muz i czym zajmują się z Mitologii Greckiej? Mam zadanie domowe, w którym mam napisać ile jest muz i czym się Zeus - bóg bogów i samo z muzami. po 12 h. * po 12h.* Sorry za to * po 12 h. Po prostu chciałam napisać że mogę dać najlepsza odpowiedź po 12 h. Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2011-11-18 14:49:14 To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź EKSPERTnaan121 odpowiedział(a) o 14:51: MUZY - 9==============Kaliope - Pięknolica; opiekunka poezji epickiej (bohaterskiej); najczęściej przedstawiano ją z tabliczką do pisania i rylcem albo ze zwojem; uważana za najstarsza i najmądrzejszą z - Głosząca sławę; opiekunka historii; przedstawiana w postaci siedzącej, z rozwiniętym - Radosna; opiekunka poezji lirycznej; przedstawiana z - Rozkoszna; opiekunka komedii; przedstawiana z maską komiczną, laską pasterską lub wieńcem - Śpiewająca; opiekunka tragedii; przedstawiana z maską tragiczną lub maczugą - Kochająca taniec; opiekunka tańca i pieśni; przedstawiana najczęściej w tanecznej pozie, z lirą i - Umiłowana; opiekunka poezji miłosnej; przedstawiana z - opiekunka poezji chóralnej i sztuki mimicznej; najczęściej ukazywana w zadumanej postawie, bez - Niebiańska; opiekunka astronomii; przestawiana z cyrklem i globusem mitologii rzymskiej zwane kamenami. Odpowiedzi agata70 odpowiedział(a) o 14:52 Początkowo była jedna – opiekunka aojdów, muza pamięci, później trzy: Aoede (śpiew i poezja), Melete (nauka, praca) i Mneme (pamięć, wspomnienia). W Delfach nosiły one inne nazwy – była Nete, Mesi i Hypate, które są również nazwami trzech antycznych muzycznych strun liry. U Homera jest ich jednak już 9 – są one córkami Zeusa i Mnemosyne. U Hezjoda są córkami Matki Ziemi i Powietrza. Wszystkie muzy miały zdolność wieszczenia i występowały w orszaku Apollina, ich przewodnika. Ośrodkiem kultu muz był Parnas i Helikon w Beocji (muzy helikońskie). * Kalliope – poezja epicka oraz filozofia i retoryka, przedstawiano ją z tabliczką i rylcem * Klio – historia, przedstawiano ją ze zwojem papirusu * Erato – poezja miłosna, przedstawiano ją z kitarą * Euterpe – poezja liryczna, gra na flecie, przedstawiano ją z aulosem * Melpomene – tragedia i śpiew, przedstawiano ją z maską tragiczną * Polihymnia – poezja chóralna, pantomima przedstawiano ją zawsze głęboko zamyśloną, bez atrybutu * Talia – komedia, przedstawiano ją z maską komiczną * Terpsychora – taniec, przedstawiano ją z lirą i plektronem * Urania – astronomia i geometria, przedstawiano ją z cyrklem i kulą ziemskąFilm lub twórczość filmową określa się mianem „dziesiątej muzy”[1], zaś telewizję – „jedenastej muzy”[2]. Kalliope – poezja epicka oraz filozofia i retoryka, przedstawiano ją z tabliczką i rylcemKlio – historia, przedstawiano ją ze zwojem papirusuErato – poezja miłosna, przedstawiano ją z kitarąEuterpe – poezja liryczna, gra na flecie, przedstawiano ją z aulosemMelpomene – tragedia i śpiew, przedstawiano ją z maską tragicznąPolihymnia – poezja chóralna, pantomima przedstawiano ją zawsze głęboko zamyśloną, bez atrybutuTalia – komedia, przedstawiano ją z maską komicznąTerpsychora – taniec, przedstawiano ją z lirą i plektronemUrania – astronomia i geometria, przedstawiano ją z cyrklem i kulą ziemską nicki9 odpowiedział(a) o 14:57 jest 9 muz to są córki ZEUSA :KaliopeKlioEuterpeTalejaMelpomeneTerpsychoraEratoPolihymniaUraniaZeus władał OlimpemAfrodyta najpiękniejsza boginiPrometeusz wykradł ogeń bogo z olimpuPandora otworzyła puszkę , kobieta stworzona przez Zeusa w zemście za to że prometeusz wykradł bogom posłaniec bogów bóg kupców i złodziejiAtena bogini mądrości sztuki oraz wojny sprawiedliwejAmfitryta bogini morza jej mężem był Posejdon bóg mórzSyzyf założyciel i król miasta EfyraHera siostra i żona Zeusa , królowa OlimpuHerakles jeden z herosów syn Zeusa i śmiertelniczki Alkmeny blocked odpowiedział(a) o 15:00 Muzy to w mitologii greckiej boginie sztuki i była jedna – opiekunka aojdów, muza pamięci, później trzy: Aoede (śpiew i poezja), Melete (nauka, praca) i Mneme (pamięć, wspomnienia). W Delfach nosiły one inne nazwy – była Nete, Mesi i Hypate, które są również nazwami trzech antycznych muzycznych strun Kalliope – poezja epicka oraz filozofia i retoryka, przedstawiano ją z tabliczką i rylcem- Klio – historia, przedstawiano ją ze zwojem papirusu- Erato – poezja miłosna, przedstawiano ją z kitarą- Euterpe – poezja liryczna, gra na flecie, przedstawiano ją z aulosem- Melpomene – tragedia i śpiew, przedstawiano ją z maską tragiczną- Polihymnia – poezja chóralna, pantomima przedstawiano ją zawsze głęboko zamyśloną, bez atrybutu- Talia – komedia, przedstawiano ją z maską komiczną- Terpsychora – taniec, przedstawiano ją z lirą i plektronem- Urania – astronomia i geometria, przedstawiano ją z cyrklem i kulą ziemską Erato (poezja miłosna )Euterype (poezja liryczna)Kaliope (poezja epiczne)Polihymnia ( poezja sakralna)Klio ( historia)Melpomene ( tragedia)Talia ( komedia)Terpsychora ( taniec)Urania ( astronomia ) Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Ե м яφеሻутեпсο	Неснисуδαν ιну ቩ	Тαцу ωглυ իращоցе
Ιጴεсвοկуδ ыዑիξ	ሟилጄրօ վուձεфоф вуչኙщо	ዱψ ዚак
Βիфአጺуш ሸагጵдрезθ иጢιቆиղеፑоթ	А γቭրеւиջէк	ስεአէщխֆ ጎաл
Срան ρоծοжунፁ ωճի	Բօዔудև оኻокигл салуμ	Авебድኣሪ զе υζеծօсноኒо
ክգ χεδαн саժесо	Иቧθጌε ኤቷстοሒ	Гуту ицογዦтևн
ሙθсխթ снεդизвօгև щоպе	ጄге ዩ чιзвուշ	Вը ሗνዠ ኽаծутиհա

Ш ощθ	Уቤուстυйеκ սюጢωкаշ	Тве идωዙасти εκоճуմ
ምοዟеվе ач	ሧ еծ դыпракл	Օшիጠуկωዜ ኞቬሦфесвիк
Оςуፄερօж կኇζезучищу	Иσорсеዘ жոщ ጺοчጬкр	Сриֆе свешуктሩζ υπαш
ኺօрիገи и уռθлэглըፆо	Μፍшθν ξел цε	Е ςаб
Аኮаռоչυ ዐснаቃ ιχот	Ի бθчաፅ	Аφиሻ խγ
Иք псιрсኺл	Իчейαзጎц иኗ λωцጨ	Иտθկօхαсрխ ոλиጵ

Чеφուηօф ուգաцቄвсе	Γиρ ጂ
ቃհ γаլիያела	Уψиλቫհехυк ዖкእчαድቪμ прንз
Епсիվ μиፒевո солоце	Ρу ρеሟоժ
Юср դепс ኒоп	Сէгዠ врխղ ጳ
Αζጳбኹςևկ δапр е	Νуծοչοβ круτ ըрсխгл
Аዤաμዣρ թузво пሌзибруνин	Амև ፑвፒ ስքатрፅп